Choroba Haglunda-Severa – przyczyny i objawy
Choroba Haglunda-Severa dotyka dzieci i młodzieży w okresie wzrostu. Schorzenie zaliczane jest do grupy chorób, gdzie obserwuje się martwicę kości bez udziału zakażenia. Z tego powodu choroba określana jest jako jałowa martwica kości piętowej. Zobacz, jakie są przyczyny i objawy choroby Haglunda-Severa.
Na czym polega choroba Haglunda-Severa?
Choroba Haglunda-Severa (stopa Haglunda) początkowo przebiega z niewielkim ogniskiem martwicy w obrębie warstwy podchrzęstnej pięty. Do rozwoju martwicy dochodzi w wyniku niedostatecznego dotlenienia tkanek. To z kolei zwykle jest następstwem nacisku na piętę, mikrourazów, zaburzeń hormonalnych, czy też nadmiernego przeciążenia w przypadku dzieci aktywnych fizycznie. Często przyczyną jest uraz ścięgna Achillesa, które jest połączone z kością piętową. Zaburzenia takie jak stopa wydrążona, czy koślawość tyłostopia również zwiększają prawdopodobieństwo rozwoju jałowej martwicy kości piętowej.
Choroba ta najczęściej dotyka dzieci oraz młodzieży w okresie pokwitania. Jej rozwój może się wiązać z zerwaniem połączenia między krążeniem nasadowym, a przynasadowym. Rozwijająca się jałowa martwica kości pięty może trwać nawet półtora roku. Ze względu na okres wzrostu u najmłodszych, a tym samym szybką przebudowę kości, części zajęte martwicą regenerują się. W niektórych przypadkach może jednak dojść do deformacji, które pozostają pomimo cofnięcia się choroby.
Jakie są objawy choroby Haglunda-Severa?
Początkowo u dzieci i młodzieży z chorobą Haglunda-Severa pojawia się niewielki ból w okolicy pięty. Dolegliwości bólowe nasilają się zwłaszcza po długotrwałym chodzeniu lub bieganiu. W miarę rozwoju schorzenia ból po aktywności fizycznej może być tak duży, że wymusza częste robienie przerwy, bądź stawianie stopy w nienaturalnej pozycji, z pominięciem pięty.
Zmiany zachodzące w tkankach u osób chorujących na deformacje Haglunda widoczne są jedynie na zdjęciu wykonanym podczas badania RTG. Zauważalne mogą być zwapnienia w obrębie kości piętowej, a także obumarcie tkanki kostnej oraz jej fragmentacja. Kontrola za pomocą badań rentgenowskich ma na celu przede wszystkim określenie, czy kość piętowa goi się prawidłowo.
